என்னவோ தெரியவில்லை வாழ்க்கையே வெறுமையாக தோன்றுகிறது.

           என்னவோ தெரியவில்லை வாழ்க்கையே வெறுமையாக தோன்றுகிறது, ஒவ்வொருநாளும் வேலையை முடித்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்தால் மனது என்னவோன்னு இருக்கிறது, ஒரு காரணமும் புரியவில்லை. எதையோ யோசித்துக்கொண்டு ரொம்ப தூரம் போகிறேன் அங்கு சென்றுதான் யோசிக்கிறேன் ஆமாம் இங்கு எதற்கு வந்தோம் காரணம் புரியாமல் திகைக்கிறேன். 

          சிலநேரம் மனத வாழ்க்கையை நினைத்து சந்தோசபட்டாலும், பலநேரம் வெறுக்கிறேன். என்ன வாழ்க்கை இது என்று தோன்றுகிறது. எத்தினை எத்தினையோ பேர் சொல்லிருக்கிரார்கள் வாழ்க்கையை அப்படி வாழனும், இப்படி வாழ கத்துக்கணும்னு என்று சொல்லிருந்தாலும் இது எல்லாமே அவரவர்களுடைய அனுபவமா இருக்குமா? அல்லது அவர்களின் மனதில் தோன்றிய எண்ணமா இருக்குமா? தெரியவில்லை, ஆனால் கேட்க நல்லாருக்கு, சபாஷ் என்று கை தட்டுகிறோம்  என்னாமா எழுதிருக்கார் என்று ஆச்சரியப்படுகிறோம். ஆனால் அதே நமது வாழ்க்கையில் நேரும்போது அவர்கள் சொன்னதெல்லாம் என்னவோ ஒத்துபோகவில்லை, காரணம் கேட்டாலும் தெரியவில்லை.

"  வாழ நினைத்தால் வாழலாம் 

வழியா இல்லை பூமியில் "

       காலையில்  இருந்து இந்த பாடலை ஆயிரம் முறை பாடிருப்பேன். மனதில் ஏதாவது மாற்றம் வருகிறதா என்பதற்காகவே ஆனால் இதுவரை ஒரு மாற்றமும் இல்லை என்பதே உண்மை. பல நண்பர்களிடம் இதை பகிர்ந்துள்ளேன் என்ன செய்வது என்றும் கேட்டேன். சிலர் சொன்னார்கள் விடாத வேலை, தூக்கம் குறைவு, இதனால் டென்சன் இருக்கலாம் நல்லா தூங்குங்க எல்லாம் சரியாகிடும் என்று சொன்னார்கள். ஒரு சிலர் இந்த வயதில் இப்படி தோன்றுவதனால்தான் எல்லோரும் "மது" அருந்துகிறார்கள், போதையில் எதையும் யோசிக்காமல் நிம்மதியாக தூங்கலாம், நிறைய பேர் அடிக்கடி "சிகரெட்" அடிக்கிறார்கள் எதனால் தெரியுமா? இப்படி பலவற்றை யோசித்து யோசித்து வரும் டென்சனால்தான் என்றார்.

       எனக்கு என்னவோ இது சரியாக தெரியவில்லை, இதெல்லாம் ஒரு பழக்கம் அதுக்கும் இதுக்கும் சம்மந்தமில்லை, அவர்கள் செய்யும் தீய பழக்க வழக்கங்களுக்கு சொல்லும் "நியாங்களாகவே" தெரிகிறது. மது அருந்தியவர்கள்தான் சில பல கொடூரமான வேலைகளை செய்துள்ளார்கள் என்பதும், விபத்துகளை ஏற்படுத்திருக்கிரார்கள் என்பதும் நாம் தினம் தினம் பார்க்கிறோம் படிக்கிறோம். அதனால் இது கண்டிப்பாக சரியான தீர்வாக இருக்காது என்று உணர்ந்து இது எனக்கு சரிப்பட்டுவராது என்று சொல்லிவிட்டேன்.

 இதையெல்லாம் எனதுமனைவியிடம் சொன்னதும் திட்ட ஆரம்பித்துவிட்டார். இது எல்லாம் எங்க நினைப்புதான். குழந்தையின் ஒவ்வொரு அசைவையும் கண்டு ரசிக்காமல் போகிறதே என்கிற ஏக்கமாக இருக்கும். நமக்கு உள்ளது போதும், அதிகமாக எதுவும் வேண்டாம்   சீக்கிரம் இங்க வந்துடுங்க நாம எப்படியாவது பிழைத்துக்கொள்ளலாம் என்று அழ ஆரம்பித்துவிட்டார்.

         வேறு ஒரு நண்பரிடம் சொன்னேன், அவர் சொன்ன முதல் பதில் இதெல்லாம், நாம் ஒன்றின்மேல் அதிக ஆர்வம் கொண்டும், அடைந்தே தீரவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டும், மிகுந்த எதிர்பார்ப்புடம் இருக்கும்போது அது நமக்கு கிடைக்காமல் போய்விடும்போது இப்படி தோன்றும் என்று சொன்னார். அப்படி ஒன்றும் இல்லை என்று சொன்னதும் காதல் தோல்வியா என்றும், கடன் பிரச்சினையா என்றும் பல கேள்விகள் கேட்டார். இது எதுவும் பெரிதாக இல்லை என்றாலும் அவ்வப்போது சமாளிக்கும் அளவே உள்ளது இதனால் இப்படி தோன்றுவது என்பது சாத்தியம் இல்லை என்று நினைத்தேன்.

          வேறு ஒரு தோழியுடன் கேட்டேன் அவரும் இதே கேள்விகளை தவறாமல் கேட்டார், கூடவே மேலும் இரு கேள்விகள். எல்லாத்துக்கும் காரணம் நீங்க உங்க குடும்பத்துடன் இல்லாததுதான், முதலில் உங்க குடும்பத்தை பக்கத்தில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள் எல்லாம் சரியாகும் என்றார். நமக்குள்ள கஷ்டம் மட்டும்தான் பெரியது என்று நினைக்காமல் நம்மைவிட இன்னும் பல பிரச்சினைகளுடன் வாழ்பவர்களும் உண்டு என்பதையும் கொஞ்சம் யோசியுங்கள். ஒரு வேலை சாப்பாட்டுக்கே கஷ்டப்படும் குடும்பங்களும் இருக்கிறது, அவர்கள் எல்லாம் இப்படி சிந்தித்தால் உலகின் நிலைமையை யோசித்துப்பாருங்கள் என்றார். சரியாயாக சொன்னார்கள் யோசித்துதான் பார்க்கவேண்டும். இப்பொழுது முடியாத சூழ்நிலை..

        இதனைத் தொடர்ந்து எனது நண்பர் குடும்பத்திற்கு போன் செய்து விஷயங்களை பகிர்ந்துக்கொண்டேன். அவர்கள் சொன்ன பதில் "டேய்" இதெல்லாம் ஒரு மேட்டரா, என்னிடம் சொல்லிட்ட இல்ல கவலையை விடு, எது வந்தாலும் நாங்க இருக்கிறோம். வாழ்வோ சாவோ எல்லோரும் சேர்ந்தே எதிர்கொள்வோம், எதுவாக இருந்தாலும் சமாளிக்கலாம் கவலையை விடு நிம்மதியாக தூங்கு காலையில் நேரில் வருகிறேன். எல்லாவற்றிற்கும் தீர்வு இருக்கிறது. அது எது என்று கண்டு பிடிக்கலாம் என்று நம்பிக்கை வார்த்தைகளை சொன்னார். தொடர்ந்து அவரது மனைவி இப்படி வரும் சூழ்நிலையில் இடம் மாறி தங்கி இருப்பது நல்லது, இன்னைக்கு பாருங்க சரியாகவில்லை என்றால் ஒரு வாரம் எங்ககூட வந்து தங்கிக்கோங்கஎன்று சொன்னார்கள். சில வார்த்தைகள் என் மனதில் நீர் ஊற்றியதைப்போல் இருந்தது. அதோடு வந்து தூங்கிவிட்டேன்.

        காலையில் எழுந்தேன் ஏதோ ஒரு சிறிய மாற்றம் இருந்தது. நண்பரின் நம்பிக்கை வார்த்தையில் மட்டும் இல்லை நேரிலும் வந்தார், தோலில் கைபோட்டு என்னடா ஆச்சி உனக்கு என்று அன்போடு விசாரித்தார். நண்பரின் மனைவியும் நம்மைப்போல உள்ளவர்களுக்கு நாமதாங்க ஒருவருக்கு ஒருவர் ஆதரவு ,ஏன் இப்படி இருக்கீங்க வாங்க எங்ககூட தங்கிங்க என் பையன்கூட விளையாடுபோது எல்லாம் மறந்துபோகும் என்று சொன்னாங்க, ஒண்ணுமே தெரியாத அந்த பையன் "மாமா" எனக்கு ஒரு புதிய கிப்ட் வாங்கி கொடுத்திருக்கார் அப்பா, நீங்க இதுவரை பார்க்கவில்லையே வாங்க வீட்டுக்கு போகலாம் என்று அழைத்ததும் எல்லாம் பறந்து போச்சிங்க...

      பாருங்க நண்பர்களே நம்பிக்கையும், மருந்தும் எங்கிருந்து கிடைக்கிறது என்று, போலி வாழ்க்கை போலி நம்பிக்கையை எல்லாம் மறந்துவிட்டு, மனிதனுக்கு மனிதன்தான் ஆதரவு என்று வாழுங்கள். நண்பர்களுக்கு கவலையும் குழப்பமும் வரும்போது அறிவுரைகள் ஒரு பொழுதும் மருந்தாகாது, மாறாக நம்பிக்கையூட்டும் வார்த்தைகளும், தொட்டுபேசும் உணர்வும், கட்டியணைத்து பேசும் விளையாட்டான வார்த்தைகளுமே போதுமானது. 

இது ஒரு சாதாரண பதிவாக இப்போது தோன்றலாம் என்னுடைய இந்த நிலைமை வருபோது உங்களுக்கும் ஊக்கமாக இருக்கும்.

*********************************நன்றி, மீண்டும் சந்திப்போம்.****************************