Pages

Wednesday, September 26, 2012

"என்ன வாழ்க்கைடா இது" பாகம் 4





              வணக்கம் நண்பர்களே! நீண்ட இடைவேளைக்குப் பிறகு மீண்டும் இதன் அடுத்த பாகத்தை தொடர்கிறேன், இவ்ளோ நாட்கள் பொறுமையாகக் காத்திருந்ததற்க்கு நன்றிகள் பல... இதன் முந்தைய பதிவை படிக்க இங்கே

ஏதோ ஒன்று கண்களால் காண... 
பொய் சொன்னேன் அவர் தூங்கிகிட்டு இருக்கார் எழுந்ததும் கூப்பிடுகிறேன் என்று ..
"ம்ம்ம்" என்று சொல்வதற்குள் போனை கட் செய்துவிட்டு வெளியே ஓடினேன் டாக்டர்ர்ர்ர்...

                                                                     பாகம் 4

அதிகாலை என்பதால் வெளியில் யாருமே இல்லை, ரிசப்ஷன்ல போய் கேட்டேன் அவர்கள் போன் செய்து டாக்டரை வரவைத்தார், அவர் வந்து பார்த்துவிட்டு இவருக்கு சீக்கிரம் ஆப்ரேஷன் செய்தாகவேண்டும் பணம் ஏற்பாடு செய்யுங்க என்று சொன்னார், நான் இதற்கு முன்பு உள்ள டாக்டரிடம் இதைப்பற்றி பேசியதையும் இவரை இன்று ஊருக்கு கொண்டு செல்வதாகவும் சொன்னேன் அவர் மறுத்துவிட்டார். உடனே செய்யவேண்டும் நீங்க இவருக்கு தம்பியா? அல்லது யார் என்று கேட்டார், நான் இவருடைய நண்பன் கொஞ்சம் நேரம் கொடுங்க நான் யோசித்து சொல்கிறேன் என்று அனுமதி பெற்றேன். 

எனக்கு  என்னசெய்வதென்றே புரியவில்லை, அங்குள்ள நர்ஸ் பெண்ணிடம் இதற்கு முன் சிகிச்சை அளித்த டாக்டரின் போன் நம்பரை வாங்கி அவரிடம் நடந்த விபரங்களை சொன்னேன்.
அவர்  அவசர அவசரமாக புறப்பட்டு வந்தார், அவரும் செக் பண்ணி பார்த்துவிட்டு ஊருக்கு அழைத்துப்போகும் அளவுக்கு நேரமில்லை நிலைமை ரொம்ப மோசமா இருக்கிறது நீங்க எப்படியாவது ரிசப்ஷனில் கொஞ்சம் பணம் கட்டுங்க இன்று மதியம் ஆப்ரேஷனுக்கு தயார் செய்கிறேன் என்று தனது இறுதி முடிவை தெரிவித்தார்.

சோதனைமேல்  சோதனை இப்படி ஒரு நிலைமை என் எதிரிக்குக்கூட வரக்கூடாது. யாரிடம் போய் பணம் கேட்பது? அதிகாலை நேரம் எல்லோரும் அவசர அவசரமாக வேலைக்கு புறப்படும் நேரம் யாருக்கும் நின்றுகூட பதில் சொல்ல நேரம் இருக்காது. இந்த செய்தியை கீதாவிடம் சொல்லலாமா? வேண்டாமா? சரி அவங்க தினேஷை பள்ளிக்கு அனுப்பட்டும் அதன்பிறகு சொல்லலாம், அதுவரை அவங்க பொறுமையா இருக்கமாட்டாங்க என்பதால் நானே போன் செய்து நீங்க தினேஷை பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டதும் எனக்கு போன் செய்யுங்க என்று சொல்லி தற்காலிகமாக தள்ளி வைத்தேன். ராஜீவ் இப்படி இருக்கும் நிலைமையில் அவரை தனியாக விட்டுவிட்டுச் செல்லமுடியாது என்பதாலும், அதிகாலை நேரம் என்பதாலும் நானும் அங்கேயே பொறுமையாக இருந்தேன். டாக்டரிடம் எப்படியாவது பணம் இன்று 11 மணிக்குள் கட்டிவிடுகிறேன் என்று சொன்னேன்.

" என்ன வாழ்க்கைடா இது" 
இப்படி ஒரு நிலைமை வாழ்க்கையில் வருமேயானால் நாம் வாழ்வதைவிட இறப்பதே மேல்! பல சினிமாக்களிலும், நாவல்களிலும் படித்திருக்கிறேன் "பணத்தால் எதையும் சாதிக்கமுடியாது" குணத்தால்தான் சாதிக்கமுடியும், ஐயோ! இப்படி சொன்னவர்கள் மேல அவ்ளோ கோபம் வருதுங்க... இங்கு குணம் என்ன செய்யும். அப்படின்னா என்னவென்று கேட்பார்கள் ஏன் எந்த கடையில் விற்கும் என்றும் கேட்பார்கள். எல்லாத்துக்கும் பணம் தேவை பணம் இல்லாமல் வாழ்க்கை இல்லை, ஒரு மனிதனுக்கு அப்பா, அம்மா, அண்ணன், அண்ணி, அக்கா, மாமா, மனைவி, பிள்ளைகள் இப்படி எத்தினை உறவுகள் இருந்தாலும் பணம் இல்லை என்றால் எந்த உறவுகளும் இல்லை என்றே நினைத்துகொள்ளவேண்டும். இப்படி என் எண்ணத்தில் என்னென்னவோ ஓடியது.

போன் ஒலித்தது 

"ஹலோ" 

"ம்ம்ம் சொல்லுங்க கீதா"

நான்தாங்க, தினேஷ் ஸ்கூல் போய்ட்டான் நானும் குளிச்சி ரெடியாயிட்டேன் நீங்க வந்து அழைச்சிகிட்டு போறீங்களா? அல்லது நானே டேக்ஸி பிடித்து வரட்டுமா?

நீங்களே வந்துடுங்க அதுதான் நல்லது, ராஜிவை தனியா விட்டுட்டு என்னால் வரமுடியாது.

சரிங்க  அஜய் நானே வந்துடுறேன்.

அரைமணிநேரத்தில் கீதா வந்து சேர்ந்தாங்க, அவங்களை ஆஸ்பத்ரிக்கு வெளியில் அழைத்து சென்று விபரங்களை சொன்னேன். பதில் ஒன்றும் இல்லை கண்ணீரை தவிற...நீங்க இங்க இவரை பார்த்துக்கோங்க நான் பணத்துக்கு ஏற்பாடு செய்துவிட்டு வருகிறேன் என்று புறப்பட்டேன். இப்பவே நேரம் 9 ஆகிவிட்டது எனக்கு இதுவரை பணத்துக்கான ஒரு வழியும் தெரியவில்லை திகைத்து நின்றேன் எங்கு செல்வது? யாரிடம் கேட்பது? யாரிடம் இப்போது பணம் இருக்கும்? எல்லோரும் கையில் வைத்துக்கொண்டா இருப்பார்கள் இப்படி எனக்குள்ளேயே பல குழப்பம், சரி முதலில் எனக்கு இன்று  விடுமுறை கேட்க எனது முதலாளி இருக்கும் இடத்திற்கு செல்ல முடிவு செய்தேன். அவர் எப்போதும் காலை 10 மணிக்குதான் ஆபிஸ் வருவது வழக்கம் இப்ப மணி  9 தான் ஆகிறது. அதனால் போன் செய்யலாம் என்று போன் எடுத்தபோதுதான் அவரிடம் இந்த நிலைமையை சொல்லி உதவிகேட்டால் என்ன என்று தோன்றியது. அவர் வீட்டிற்குச் சென்றேன்.

அவரிடம் நடந்த எல்லாவற்றையும் சொன்னேன், அவர் அதையெல்லாம் ரொம்ப பொறுமையா கேட்டார் எப்படியும் உதவி செய்வார் என்ற நம்பிக்கை வந்தது ஆனால் அவர் பேசத்தொடங்கினார் உனக்கென்றால் கம்பேனி முடிந்தவரை உதவி செய்யும், ஆனால் இது உனது நண்பன் என்று சொல்கிறீர்கள். அவருக்காக கம்பேனி எதற்கு உதவி செய்யனும், அப்படியே உதவி செய்தாலும் அதற்கான தொகையை நீங்கதான் அடைக்கனும், அப்படி பார்க்கப்போனால் உங்களுக்கு இதற்கு முன்பும் பல காரணங்களுக்காக பலமுறை உதவி செய்துள்ளது "சோ" இப்ப நீங்க  இவ்ளோ கேட்பதற்காக 2000 அல்லது  3000  கொடுக்கிறேன். அதற்குமேல் ஒன்றும் செய்யமுடியாது என்று சொன்னதும் மனமுடைந்து போனேன். 

                                     https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiorJmmltHubiHQ_hp9WzwrjN5Q5zN9CiwyX0rCMiq2g0f_RVlESrVGVqTBlNE3XamU3wa9Tcj9edZ7KegO7ifc4Bp6FeW1zcsqQIGxMd1Rj8ekyIDHOz3aOTrnAV6E0nDvyQmWafBBFBJF/s1600/bba7f0e8-dff7-4523-b9e2-c1cc60c771bc_S_secvpf.gif.jpg

உங்களுக்கே உங்க நண்பரை இங்கு வந்தபிறகுதான் பழக்கம், அவர் என்ன ஊர் எப்படி பட்டவர் என்றுகூட தெரியாது, உங்களைப்போல நாங்க யாரையும் நம்ப முடியாது. உனக்கு அளவுக்கு அதிகமா பணம் கொடுத்து அவருக்கு உதவி செய்தும், அவருக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால் இந்த பணத்துக்கு யார் பொறுப்பு நீங்கதானே???? இந்த பணத்துக்காக நீங்க இன்னும் ஒன்று இரண்டு வருடம் வேலை செய்யவேண்டி வரும், இந்த நேரத்தில் உங்க குடும்பத்தில் ஏதாவது பிரச்சினை என்றால்???? அப்பவும் இங்கதான் வருவீங்க... யாருக்குத்தான் பிரச்சினை இல்லை? அவரவர்கள் பிரச்சினையை  அவரவர்களேதான்  பார்த்துக்கணும் சரி நீங்க இப்ப புறப்படுங்க எனக்கு நேரமில்லை ஆபிஸ்ல வந்து பணம் வாங்கிக்கோங்க நான் சொன்ன தொகையே அதிகம்தான், என்று சொல்லி புறப்பட்டார்.

"என்ன வாழ்க்கைடா இது"

மனிதாபிமானம்  மனிதாபிமானம் என்று சொல்வாங்களே அது எங்கே போச்சி? ச்சே! மனிதர்கள் இப்படிதான் இருப்பார்களா? அல்லது பணம் உள்ளவர்கள் மட்டும்தான் இப்படி இருப்பார்களா? ஒருவர் நண்பன் என்று சொல்லிக்கொள்ள என்ன என்ன வேண்டும். அவர்களை பற்றி தெரிந்துக்கொள்ள CBI வைத்தா தெரிந்துகொள்ள முடியும், 

நம்பிக்கை; " நம்பிக்கைதான் சார் வாழ்க்கையே! "மனிதன்தான் மனிதனை மதிக்கனும், கடவுள் இருக்கிறாரோ? இல்லையோ? அவர்கள் நேரடியாக வருவதில்லை யார்மூலமாகவோதான் உதவுவார்கள், ஒருவருக்கு ஆபத்து நேரத்தில் உதவி செய்யனும் அப்பதான் இந்த நாட்டில் கொஞ்சமாவது மனிதகுலம் வாழும், நீங்க மனிதனா மாறுங்க சார். என்றெல்லாம் கேட்டிட தோன்றியது, ரத்தம் கொதித்தது அவர் முதலாளி என்பது என்னை தடுத்து. அப்படியே அமைதியாக வெளியேறினேன்.

மனிதன்  எங்கே வாழ்கிறான்??? மனிதனுக்குதான் எத்தினை நிறங்கள், "ச்சி! என்ன வாழ்க்கைடா இது" இப்படிப்பட்ட மனிதர்களுக்கு இடையில் வாழ்வே பிடிக்கவில்லை போகும் வழியில் வேகமாக வண்டியை ஓட்டி ஒரு பாலத்தில் இருந்து கிழே விழுந்து தற்கொலை செய்துக்கொள்ளலாம் என்றே தோன்றுகிறது.  வாழ்க்கை இப்படியெல்லாம் இருக்கும் என்று தெரிந்திருந்தால் நான் பிறந்திருக்கவே மாட்டேன், பிறந்தபிறகு தெரிந்திருந்தால் அப்பவாவது செத்திருப்பேன்,  திருமணத்துக்கு முன் தெரிந்திருந்தால் திருமணமே செய்திருக்கமாட்டேன், இப்பதானே தெரிகிறது நான் இப்போது தற்கொலை செய்துகொண்டால் ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கை கேள்விக்குறியாகிடுமே??? என் மகன் ஐயோ! நினைத்துக்கூட பார்க்கமுடியவில்லை 
இதுவும் கடந்துபோகும் என்று தனக்குத்தானே சமாதானம் செய்துகொண்டு அங்கிருந்து போகும் வழிதெரியாமல் புறப்பட்டேன்.

கடைசியாக கந்துவட்டி வரை வந்துவிட்டேன் 1000 க்கு மாதம்  100 வட்டி, அவர்களிடம் என்னையே அடமானம் வைத்தேன் மாதம் மாதம் பணம் சரியாக கொடுப்பதாக சொல்லி பத்திரத்தில் கையெழுத்து போட்டேன் எனது அனைத்து அடையாள அட்டைகளின் நகல்களையும் கேட்டார்கள், அவர்கள் சொன்ன அனைத்து இடத்திலும் கைய்யொப்பமிட்டேன், இது போதாதற்கு எனது நண்பனின் அடையாள அட்டைகளின் நகல்களையும் கொடுத்தேன். வாழ்வோ! சாவோ! இந்தமுறை என் நண்பனை காப்பாற்றியே ஆகனும்னு முடிவு செய்துவிட்டேன். வருவதை வரும் இடத்தில் வைத்து எதிர்க்கொள்வோம் என்ற தன்னம்பிக்கை எங்கிருந்து வந்ததோ தெரியவில்லை, இன்னும் பணம் தேவைப்பட்டால் மீண்டும் வருவேன் என்று சொல்லியே அங்கிருந்து விடைப்பெற்றேன்.

"போன் ஒலித்தது"

எனது முதலாளி  (எதையோ சாதித்ததுபோல் ஒரு உணர்வோடு)

"ஹலோ சொல்லுங்க சார்?"

பணம்  ரெடியா இருக்கு வந்து கையெழுத்துப் போட்டு வாங்கிட்டு போ என்றார்.

இல்லை சார் வேண்டாம், எனக்கு தேவைக்கு அதிகமாகவே பணம் கிடைத்துவிட்டது, தேவைப்பட்டால் வாங்கிக்கிறேன் சார் இப்ப வேண்டாம்.

சரிப்பா ஓகே என்று போனை வைத்தார்.

ஆஹா! பணம் கிடைத்துவிட்டது எப்படியும் நண்பனை காப்பாற்றிவிடலாம் என்ற நம்பிக்கையோடு ஆஸ்பத்ரிக்கு புறப்பட்டேன். பார்த்தீங்களா? நண்பர்களே பணம் கிடைத்ததும் நநம்பிக்கை எங்கிருந்து வந்ததென்றே தெரியவில்லை. ம்ம்ம்ம் ஒருநாள் வாழ்ந்தாலும் இப்படி வாழனும் எதுக்குமே உதவாமல் வாழ்வதைவிட இப்படி யாருக்காவது உதவிவிட்டு அன்றே இறந்துபோனால்கூட சந்தோஷமா இருக்கும் என்று தோணியது. இறந்த பிறகு யாருக்கு சார் தெரியும் நாம் எப்படி இறந்தோம் என்று?? எனக்குள்ளே இந்த கேள்வி எழுந்தது,  ஆஹா!! இனி தற்க்கொலை முயற்ச்சிகள் வேண்டாம், " வாழும் வரை வாழ்வோம்! வாழ்வு முடிந்தால் சாவோம்! "  இப்படி என்னென்னவோ யோசித்தவாறு ஆஸ்பத்ரிக்கு வந்து சேர்ந்தேன்.

அங்கு சென்றதும் கீதா என்னையே எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாங்க... என்ன ஆச்சிங்க? பணம் கிடைத்ததா? 

ம்ம்ம், கொஞ்சம் இருங்க பணம் கட்டிவிட்டு டாக்டரிடம் இந்த செய்தியை சொல்லிவிட்டபிறகு, நாம் இதைப்பற்றி பேசுவோம்.

"ம்ம்ம் சரிங்க..."

பணம்  கட்டிவிட்டு டாக்டரிடம் சொன்னேன், சபாஷ்!இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் ஆப்ரேஷன் நீங்க வெளியில்வெயிட் பண்ணுங்க.. என்று சொல்லி என்னை வெளியே அனுப்பினார். சார் பயப்படுவதற்கு ஒண்ணுமில்லையே??? பயப்படாதிங்க அஜய் இந்த ஆப்ரேஷன் முடிந்ததும் அவர் எப்பவும்போல சாதாரண நிலைக்கு வந்திடுவார் என்று நம்பிக்கை வார்த்தையை சொன்னார். நானும் அதே நம்பிக்கையோடு வெளியில் வந்து கீதாவிடம் பணம் எப்படி வாங்கினேன், யார் யாரிடமெல்லாம் கேட்டேன் என்பதை சொன்னேன். 

"அஜய்" 

நீங்கதான் எங்க  கடவுள் என்று கையெடுத்து கும்பிட்டவாறு.

ஐயோ! என்ன இதெல்லாம் கொஞ்சம் சும்மா இருங்க. 

எங்களால் உங்களுக்கு எவ்ளோ சிரமம் பாருங்க.. நாங்க இதற்க்கெல்லாம் என்ன கைமாறு செய்யப்போகிறோம் என்றே தெரியவில்லை? நீங்க இல்லை என்றால் எங்க நிலைமையை நினைத்துகூட பார்க்கமுடியவில்லை. என்று வாய்விட்டு அழும் கீதாவுக்கு சமாதானம் சொல்லிவிட்டு தினேஷ் ஸ்கூல் விட்டு வரும் நேரம் என்பதால் அவனை அழைக்க சென்றேன்.

போகும்  வழியில் பிராத்தனை செய்துகொண்டே போனேன், இதில் ஒரு சுயநலமும் இருந்தது காரணம் அவருக்கு ஏதாவது நேர்ந்தால் கந்துவட்டிக்கு வாங்கிய பணத்தை எப்படி அடைப்பது என்ற எண்ணம் மனதில் ஓடியது. இப்படி இவருக்கு உதவி செய்யும்போதெல்லாம் நமக்கும் இப்படி நமக்கு இப்படி ஒரு நிலைமை வந்தால் யாராவது இப்படி உதவி செய்வார்களா? என்றும் யோசித்தேன் மனித வாழ்க்கையில் எது எப்ப வருமுன்னு யாருக்கு தெரியும். ஒரு நிமிடத்தில் எல்லாம் மாயமாகும். 

நான்  போய் சேர்வதற்கும், தினேஷ் வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது, ஆஹா! நல்லசகுனம் இப்படியே ராஜ்வ்க்கும் சரியாகிடும் என்ற ஒரு மூட நம்பிக்கையில் தினேஷ்க்கு சாப்பிட கொஞ்சம் வாங்கிக்கொண்டு ஆஸ்பத்திரிக்கு சென்றேன். அப்போதுதான் ஆப்ரேஷன் செய்ய உள்ளே சென்றார்கள். இரண்டு மணி நேரத்திற்கு மேல் ஆகலாம் என்று சொன்னார்கள். சீக்கிரமும் முடியலாம் என்றும், நான் டென்ஷனை மறைக்க தினேஷிடம் பல கதைகளை கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் கீதா கை கும்பிட்டப்படியே உதடுகள் மட்டும் அசைந்துக் கொண்டிருந்தது, வெகு நேரத்திற்கு பிறகு அந்த செய்தி வந்தது. ஆப்ரேஷன் சக்சஸ், இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தில் நினைவு திரும்பிடும் என்றார்கள்.

ஆஹா ! தெய்வமே நாங்கள் பிராத்தனை செய்ததும், நான் இவ்ளோ கஷ்டப்பட்டதும் வீன் போகவில்லை கீதா ஓடி வந்து என் கையை பிடித்துக்கொண்டாங்க அஜய் ....அஜய்... ஆனந்த கண்ணீரில் ...


ராஜிவ்க்கு நினைவு வந்ததும் அருகில் சென்று கட்டிபிடித்துக்கொண்டேன். மறுபிறவி என்று சொல்லி அழுதேன். இவ்ளோ கஷ்டத்திலும் மனசு நிறைவாகவே இருந்தது. அப்போதுதான் எங்களுடைய முகத்தில் சின்ன சிரிப்பைக் கண்டோம். இரண்டு நாட்களில் வீட்டுக்கு அழைத்து சென்றுவிட்டோம், ஒரு வாரத்தில் ராஜீவ் மீண்டும்வேலைக்கு  போகத்தொடன்கினார். 

கந்துவட்டிக்கடனை நகையை விற்றும் வேரு சில வழியிலும் அடைத்தோம். 

இதுதாங்க வாழ்க்கை எது எப்ப நடக்குமென்றே தெரியாது, எப்பொழுதும் ஒருவருக்கொருவர் துணையாக வேண்டும்.

வாழ்க்கையில, தனிமையா இருக்கணும், தனிக்குடித்தனம் போய்டலாம் என்று நினைக்கவே கூடாதுங்க, அப்படி குடும்பத்தைவிட்டு தனியாக வேலைப்பார்த்துதான் பொழைக்கணும் என்ற ஒரு நிலைமை வந்தால், மனைவி பிள்ளைகளும் கூட இருந்தால் நண்பர்கள் என்ற உறவுகளோடு  இணைத்து வாழுங்கள்.

முற்றும்.

(இந்த கதையில் வந்த சம்பவம் அனைத்தும் கற்பனை இல்லை,கொஞ்ச நிஜ வாழ்க்கையும் அடகியதுதான் அதையே கருவாக கொண்டு என் கற்பனையால் பின்னி பினையப்பட்டது)

நான் இப்போதுதான் எழுத்ததொடங்கிருக்கேன் உங்களுடைய கருத்துகளைச் சொல்லி ஊக்குவிக்குமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன், தவறு இருதால் சுட்டிக்காட்டவும் தயங்கவேண்டாம்.
"நான் வளர்கிறேன் மம்மின்னு சொல்லிக்கொள்வேனே!"






Saturday, September 22, 2012

VIDEO GIF அனிமேஷன் உருவாக்குவது எப்படி?

VIDEO GIF அனிமேஷன் உருவாக்குவது எப்படி?


 வணக்கம் நண்பர்களே! வருகைக்கு நன்றி.


 வாழ்க்கையில சந்தோஷம் ரொம்ப முக்கியங்க, வாய்விட்டு சிரித்தால் நோய் விட்டு போகும்ன்னு பழமொழியில் கூட சொல்லிருக்காங்க. நாம் சிரிப்பதைவிட நண்பர்களை சிரிக்கவைத்து பார்ப்பதில் இருக்கும் சந்தோஷம் இருக்கே அடடா! அது ஒரு தனி சுகம்தாங்க... அப்படி கிடைக்கும் சந்தோஷத்தை வாழ்க்கையில மறக்கவே முடியாதுங்க, அந்த ஒரு காட்சி அடிக்கடி வந்து வந்து போகும்.  நகைச்சுவை  யாருக்குத்தான் பிடிக்காது, நண்பர்களிடம் நகைச்சுவையாக பேசி அனைவரையும் சிரிக்க வைக்க வேண்டுமா? சரியான இடத்துக்குத்தான் வந்திருக்கீங்க.

நாம் நகைச்சுவையாக பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதும், அல்லது நண்பர்களுக்கு பின்னூட்டம் அளிக்கும் போதும், ரொம்ப ரசிக்கும்படியாக இருப்பதற்கு நாம் ஒரு வீடியோவை இணைத்தால் அதை பார்ப்பதற்கு நேரம் இருக்காது, ஆனால்  ஒரு வீடியோவை சிறியதாக GIF அனிமேஷன்  வடிவில்  மாற்றி நண்பர்கள் காணும்படி செய்யலாம், நண்பர்கள் மிகவும் ரசிப்பார்கள், அதற்கு ஒரு மென்பொருள் தேவைப்படுகிறது. அந்த மென்பொருளின் உதவியோடு நமக்கு பிடித்த நகைச்சுவை காட்சிகளை எளிதில் GIF வடிவில் மாற்றமுடியும், அதற்கு நாம் முதலில் செய்யவேண்டியது இந்த மென்பொருளை தரவிறக்கம் செய்துகொள்ளவேண்டும்  நமக்கு பிடித்த நகைச்சுவை  காட்சிகளை (Comedy scenes, Funny videos) YOUTUBE மூலமாக தரவிறக்கம் செய்து கொள்ளலாம் அல்லது சேமித்து வைத்திருக்கும் வீடியோவாக இருந்தாலும் போதும்.

சரி  வாங்க வீடியோ GIF உருவாக்கலாம். மென்பொருளை ஓபன் செய்து அதில் Browse Video அமுக்கி நாம் செய்யவேண்டிய வீடியோவை தேர்ந்தேடுத்துகொள்ளவும் படத்தில் உள்ளதைப்போல்...
 

அந்த விடியோவை  தனியாக ஓடவிட்டு பார்த்துக்கொள்ளவும் எந்த பகுதி நமக்கு GIF செய்யவேண்டும் என்பதை தீர்மானித்துக் கொண்டபிறகு (உதாரணம் 03:30 முதல் 03:34 வரை உள்ள வீடியோ காட்சி) என்று எடுத்துக்கொள்வோம் இதுபோல் உங்க வீடியோவில் உள்ள நிமிடங்கள் மற்றும் செகண்ட்களை  சேர்க்கவும் படத்தில் காண்க..


Height, Width அதில் உள்ளது போதும், தேவைப்பட்டால் மாற்றிக்கொள்ளவும். Next என்பதை சொடுக்கவும் இப்போது படத்தில் உள்ளதுபோல் இருக்கும்.


Make Gif என்பதை சொடுக்கவும் அவ்ளோதாங்க GIF அனிமேஷன் ரெடி "Save"செய்து கொள்ளவும். 

இனிமே என்ன? சந்தர்ப்பம் சூழ்நிலையை கண்டுபிடித்து இந்த ஜிப் அனிமேஷனை பகிர்ந்து சிரித்து மகிழுங்கள்.

வந்தது வந்தீங்க, உங்களது அன்பான கருத்தக்களை பகிர்ந்துக்கலாமே!


உங்களுக்காக  சில GIF காட்சிகள்.

இந்த மாதிரி gif animation செய்ய முயற்சி செய்து முடியவில்லை என்றால் கணினிய போட்டு அடிக்காதிங்க அடிச்சா என்ன நடக்கும் தெரியுமா???






ஹா  ஹா ஹா!!! எல்லோரும் சந்தோஷமா சிரிச்சிகிட்டே பின் தொடருங்க ...நான் அடுத்த பதிவோடு வருகிறேன்.






Saturday, September 1, 2012

" என்ன வாழ்க்கைடா இது! " பாகம் 3

 

  இப்படி நாங்கள் வழிதெரியாமல் முழித்துகொண்டிருந்தோம்,
வாழ்க்கை போரட்டத்தில எதையும் யோசித்து முடிவு எடுக்ககூட நேரம் இல்லை, ஒற்றுபோனால் இன்னொன்று என ஆயிரம் பிரச்சினைகள் அடுத்த படியில் நிக்கிறது, 
 
           "உறங்க நினைத்தோம், இமைகள் மூடிய விழிகள் ஏனோ ஆட்டம் போட்டது! உறுத்தலாக...அழ நினைத்தோம், அனைவர்கள் முன்பிலும் அழ, அழுகைகூட வெட்கம் கொண்டது! சிரிக்க நினைத்தோம், உதடுகள் இப்போதுதான் காதல் கொண்டதுபோல் பிரிய மறுத்தது!
கீதா, தினேஷ் இருவரையும் வீட்டில் கொண்டுவந்து விட்டுவிட்டு, மீண்டும் தனியாக இருக்கும் ராஜிவ் இடம் புறப்பட்டேன்...
 
 பிறக்கும்போதே ஏன் பணக்காரர்களாக பிறக்காமல் போனோம், இந்த பணத்துக்காகதானே இத்தினை இத்தினை போராட்டம்,பணம் இருந்தால் எல்லாவற்றையும் சாதித்துவிடலாம் போலிருக்கே?, என்னோட லட்சியம் இது, அது என்று சொல்வதெல்லாம் ஏனோ பொய்யகிபோனது, ஒவ்வொரு மனிதனின் குறிக்கோளுமே பணமாக மட்டுமே இருக்க முடியும், பணம் இல்லை என்றால்? கட்டிய மனைவிய விடுங்க அவக்கூட அடுத்த வயிற்றில் பிறந்தவள்,பெற்ற தாய் தகப்பனே மதிப்பதில்லை, கூடபிறந்த பிறப்புகளுக்கு நாம ஒரு உதவாக்கரை, இப்படி வீடே வெறுக்கும் போது, சொந்தபந்தங்களுக்கு சொல்லவா வேணும். பணம் என்றால் பிணம்கூடவாய் திறக்கும் என்று சும்மாவா சொல்லிவைத்தார்கள்.
     ஆமாம், பணக்காரர்கள் மட்டும் மேலும் மேலும் பணக்காரர்களாக ஆகிறார்கள், நமக்கு மட்டும் இருந்த இடத்தை விட்டு நகரமுடியவில்லையே ஏன்? "வரவுக்குமேல செலவு, அளவுக்குமேல ஆசை" எப்படி நகர்வது, இந்தமாதம் வரும் செலவுக்கு, அடுத்த ஆறுமாதச்சம்பளத்தை அட்வான்சா வாங்கிட்டோம். அடுத்தமாத செலவுக்கு கந்துவட்டிக்கு வாங்கணும், இப்படியாக நம் வாழ்க்கை எப்படி உயர்வது. அறிவு இருக்கு அதை நமக்காக பயன்படுத்திக்க தெரியலை,யாரோ நம்மளை பயன்படுத்திகொள்கிரார்கள், கடின உழைப்பு இருக்கு, அதை கட்டிய மனைவிக்கு ஒரு காபி போடக்கூட பயன்படுத்தமாட்டோம், கட்டளை இடுபவர்களின் காலணிகளைகூட மாட்டிவிடுவோம். ஆனால் ஒரு சிலர்மட்டும் உயர்ந்துவிடுகிறார்களே எப்படி?                  
 "சாதிப்பவர்கள் மட்டுமே சாதிக்கிறார்கள்
                   மற்றவர்கள் எல்லாம் சாதிப்பதில்லை ஏன் தெரியுமா?
                   சில சபலங்களுக்கு ஆளாகிவிடுவதனால்!!!"...........
.இப்படி என்றோ நான் எழுதிய கவிதை ஞாபகம் வர நானும் ஆஸ்பத்திரி வந்தடைந்தேன்.
 
 ராஜீவ் இருக்கும் நிலமைய கண்டு ஏனோ எனக்கு அழகூட தெரியவில்லை,ஆனால் அவர் அழுதுவிட்டார், மனைவி முன்பு வறட்டுகவருவத்துக்காக வீரமாக பேசலாம், ஆனால் நண்பனிடம்தானே எல்லாத்தையும் பேசமுடியும்.
அஜய் உண்மைய சொல்லபோனா என் கையில் காசு இல்லை, சம்பாதிக்கும் சம்பளம் எல்லாம் லோன், குடும்ப செலவு, தங்கை கல்யாணம் என்று செலவுக்குமேல் செலவு வந்ததால் சேர்த்துவைக்க முடியாமல் போய்விட்டது. நமக்குதான் ஆரோக்கியம் இருக்கே இந்த மாதச்சம்பளம் போனால் என்ன, அடுத்தமாதத்தில் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று நினைத்து நினைத்தே திருமணமாகி பத்துவருடம் கடந்துவிட்டது. இதுவரை எனக்காக ஒன்றுகூட வாங்கிக்கொள்ளவில்லை, அப்பா அம்மா அண்ணன் தங்கை குடும்பம் என அனைவருக்கும் ஓடிஓடி செய்தேன், கைசெலவுக்கு கூட மிஞ்சவில்லையே என அண்ணன் தனியாக போனபோதும்கூட, நான் தயங்காமல் தாங்கி நின்றேன், தங்கைய கட்டிகொடுத்து தாய்தந்தை பாரத்தை குறைத்தேன், எல்லாபிள்ளையும் நான்பெற்றதே என்று நான்செய்த நன்றி மறந்து அப்பா அம்மா அண்ணனிடம் சென்றபோதுதான் உணர்ந்தேன் அண்ணனின் தந்திரங்களையும், அப்பா அம்மாவின் நடிப்பையும், அன்றுதான் எதுவும் மிஞ்சவில்லை அவள்கூடவாவது சேர்ந்துவாழலாம் என்று அவளை வரவைத்தேன், அப்பா அம்மாவை அண்ணன் கைவிட்ட பிறகும், ஏனோ என்னால் போகமுடியவில்லை, போகமுடியாமல் இல்லை அப்படி ஊருக்கு போனால் வாழ வழியில்லாததால் பணத்துக்காக அப்பா அம்மாவிற்கு என்மேல் பாசம் இல்லாததுபோல் நடிக்கிறேன். எனக்கும் குடும்பம் குழந்தை என்று வந்தபிறகு இதுக்கே போராட்டமா இருக்கு, எங்கே அவர்களை அருகில் இருந்து பார்ப்பது என்று மனதில் புலம்பி புலம்பி மடுத்தேன்.


இப்போது எனக்கு இப்படி ஒரு நிலைமை வரும் என்று நான் கனவில்கூட நினைக்கவில்லை. இப்படி முடியாத நிலைமையில் யாரிடம் கேட்பது ராத்திரிநேரம் யாருக்கு போன் செய்வது ஒன்றுமே புரியவில்லை நண்பா?


எனது போன் ஒலித்தது,
"உன் பேரை சொல்லும்போதே உள் நெஞ்சில் கொண்டாட்டம்..
  உன்னோடு வாழத்தானே உயிர் வாழும் போராட்டம்,"

"ஹலோ!

அஜய், அவர் இப்ப எப்படி இருக்கார்? தூகிட்டாரா?

 (கீதாதான்,அவங்களுக்கு எப்படி தூக்கம்வரும், உலகமே தன் கணவர்தான் என்று வாழும் பெண்களுக்கு, அவங்க குரல் ரொம்ப பதட்டமாகவே இருந்தது )

நல்லயிருக்கார், நாங்க பேசிக்கிட்டு இருக்கோம், இருங்க நான் அவரிடம் கொடுக்கிறேன்.


"ம்ம்ம்ம் "


நான் போன் கொடுத்துவிட்டு நகர்ந்தேன், அவர்கள் கொஞ்சநேரம் தனியாக பேசட்டும் என்று வெளியே சென்றேன்.
         "என்ன வாழ்க்கைடா இது!" மனித வாழ்க்கையில் இப்படி ஒரு நேரமும் வருமா? எவ்ளோ செலவு ஆகும் என்றே தெரியாதே? யாரிடம் கேட்பது எவ்ளோ என்று கேட்பது? ராஜிவ் புலம்பியதை கேட்டதும் என் வாழ்க்கையும் ஒரு கேள்வி குறியாக தோன்றியது என்னிடமும் ஒன்றும் இல்லையே, நாளை இதே நிலைமை நமக்கு வந்தால் எப்படி சமாளிக்கபோறோம். நான் பொழைக்கும் பொழப்பை நினைத்து என்னை நானே திட்டிகொண்டேன். கொஞ்சம் மனதை தேற்றிக்கொண்டு எப்படியோ ராஜீவின் இந்த நிலைமையில் இருந்து காப்பாற்றவேண்டும் என்ற எண்ணம்மட்டும் வந்தது..எனது நண்பர்கள் யார் யார் உதவிசெய்வார்கள் ஒவ்வொருவர் பெயரையும் சொல்லிப்பார்த்தேன், சரிவராது என்றறிந்ததும் வட்டிக்கு யார்யாரெல்லாம் பணம் கொடுப்பார்கள் என்று ஒரு லிஸ்ட் போட்டு வைத்தேன், எனது கம்பேனியில் கேட்டால் எவ்ளோ தருவார்கள் என்று தெரியவில்லை, ராஜீவின் ஊர்காரர்கள் இருக்கிறார்கள் ஏனோ ராஜிவ்க்கு அவர்களிடம் உதவி கேட்க்கபிடிக்கவில்லை,சொந்தம் பந்தம் ஊர்காரர்கள் எல்லாம் இருந்தும் ஏன் இப்படி அனாதையாக நிக்கிறோம்? சரியான கேள்விதான் ஆனால் அதற்க்கு இப்போது விடை கிடைக்காது. இப்படியாக மனதை அலைபாயவிட்டுவிட்டு ராஜிவ் இடம் வந்தேன்.

என்ன அஜய் எங்க போனீங்க, வாங்க இந்த பெட்டில் படுத்துக்கோ காலையில் வேலைக்கு லீவு சொல்லுப்பா எல்லா ஏற்பாடும் நீதான் செய்யனும், எங்களுக்கு எல்லாமே நீதான், நான் மட்டும் தனியா போறேன் பையனுக்கு எக்ஸாம் இருக்கு அதனால் கீதா தினேஷ் இங்கேயே இருக்கட்டும். ஊரில் இருந்து ஏர்போர்ட்டுக்கு வண்டிவர வைத்துவிடலாம், இங்கு இருந்து போகும் யாராவது ஒருவரின் உதவியோடு நான் ஊர் வரை போய்விடுவேன் என்று ஒரு முடிவு சொன்னார், எனது கம்பேனியில் நான் லோன் முன்னவே அளவுக்கு அதிகமா லோன் வாங்கி இருக்கேன் அதனால் டிக்கெட்க்கு என்று எவ்ளோ கொடுப்பார்களோ தெரியலை.பணம் மட்டும் கொஞ்சம் ஏற்பாடு பண்ணு நான் அங்கு சென்று கீதா நகை லாக்கர்ல இருப்பதை எடுத்து அடகுவைத்து கொடுக்கிறேன், பத்துநாள் கைமாத்தா கிடைத்தால்கூட போதும், அதற்குள் நான் சரி செய்கிறேன் ,இப்போதைக்கு நான் வீட்டுக்கு யாரிடமும் சொல்லவில்லை. சரி கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுங்க காலையில பேசிக்கலாம் என்று சொல்லிமுடித்தார், இந்த நிலைமையிலும் ஒரு தெளிவான முடிவு செய்துள்ளார் என்ற பெருமிதத்தோடு நானும் கொஞ்சம் கண் அசர...


மீண்டும் என் போன் ஒலித்தது....


நான் தூக்கத்திலிருந்து திடுக்கிட்டு எழுந்து போன் எடுத்தேன், அதிகாலை ஐந்துமணி,

"ஹலோ!

அஜய், நான்தான் சாரிங்க, எனக்கு தூக்கமே வரலை உங்க தூக்கத்தை கெடுக்கக்கூடாது என்பதற்காக இதுவரை பொறுமையா இருந்தேன், இனி முடியாது இப்ப எப்படி இருக்கு? அவர் என்ன செய்கிறார்? தூங்குறாரா?

(இப்படி பல கேள்விகள்)
ம்ம்ம்ம் தூங்கிட்டு இருக்கார்போலிருக்கு, இருங்க பார்த்து சொல்கிறேன்.

"ம்ம்ம்ம்"

ராஜீவ்..... ராஜீவ்....

ஏதோ ஒன்று என் கண்களால் காண.....
பொய் சொன்னேன் தூங்கிட்டு இருக்கார் அவர் எழுந்ததும் கூப்பிடுகிறேன் என்று.....

"ம்ம்ம் என்று சொல்வதற்குள் போன் கட் செய்துவிட்டு

வெளியே ஓடினேன் டாக்டர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்.............................


தொடரும்........................